به گزارش کردپرس، «صالح مسلم» عضو شورای ریاست مشترک حزب اتحاد دموکراتیک (PYD) در پی فراخوان صلح و جامعه دموکراتیک از سوی «عبدالله اوجالان» رهبر دربند حزب کارگران کردستان(PKK) در ۲۷ فوریه، ، این فراخوان را نه‌تنها راه‌حلی برای مسئله کُرد، بلکه کلید صلح و ثبات در خاورمیانه دانست. او با انتقاد از دولت ترکیه و منفعت‌طلبی برخی نیروهای داخلی و بین‌المللی گفت: « آنانی که در این جنگ منافع دارند، نمی‌خواهند این جنگ پایان یابد.»
صالح مسلم، عضو شورای ریاست مشترک حزب اتحاد دموکراتیک (PYD)، در ارتباط با فراخوان «صلح و جامعه دموکراتیک» عبدالله اوجالان، گفت که برخی با سیستماتیزه کردن وضعیت موجود، خواسته‌هایی را مطرح می‌کنند که فقط در خدمت منافع خودشان است و اظهار داشت: «اقداماتی که تاکنون انجام شده، بر مبنای خواسته‌های آن‌هاست، نه مردم، نه حزب و نه ما این‌ها را نمی‌پذیریم.»
«صالح مسلم» عضو شورای ریاست مشترک PYD در پاسخ به پرسش‌های آژانس خبری هاوار در مورد فراخوان ۲۷ فوریه «عبدالله اوجالان» رهبر دربند PKK با عنوان «فراخوان صلح و جامعه دموکراتیک»، بر تأثیر آن، موضع دولت ترکیه و نیروهای بین‌المللی، و نقش جامعه دموکراتیک تأکید کرد.
متن کامل مصاحبه صالح مسلم به شرح زیر است:
فراخوان صلح و جامعه دموکراتیک اوجالان در تاریخ ۲۷ فوریه را چگونه ارزیابی می‌کنید؟ دیدگاه شما در برابر موضع دولت ترکیه نسبت به این فراخوان چیست؟
وقتی که اوجالان این فراخوان را مطرح کرد، این تنها فراخوانی برای کُردها و تُرک‌ها نبود بلکه فراخوانی با تأثیر عمومی بر خاورمیانه بود. اما آیا طرف دیگر چقدر آماده پذیرش آن بودند؟ برخی بخش‌های ترکیه به آن سطح رسیدند که تغییر کنند، اما نه همه آنها و به همین دلیل از آن زمان تا اکنون فراخوان همچنان در همان حال است. دیدیم که PKK خود را منحل کرد، آتش‌بس اعلام شد و مردم کُرد از طرف خود و سازمانش به مسئله با دیدگاهی مثبت برخورد کرد. اما طرف دیگر چقدر این مسئله را درک کنند؟ به همین دلیل، ما معتقدیم این فراخوان برای حل مسئله کُرد و به‌طور کلی برای حل بحران خاورمیانه است. لازم است دولت ترکیه از این نقطه آغاز به درک کند، چرا که این دولت در تمام کُردستان مانع حل مسئله کُرد می‌شود. ترکیه خود عامل این بحران است. به‌ویژه برای مردم کُرد مهم است که به این فراخوان توجه کنند. ما امیدواریم مردم ما با دیدی وسیع و عمیق به این موضوع بنگرند.
همان‌طور که دیده می‌شود، روند از سوی دولت ترکیه با موانعی مواجه شده است. موضع دولت ترکیه نسبت به این فراخوان را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
بدون شک برای اجرای فراخوان اوجالان وجود زمینه‌ای لازم بود، اما تاکنون بسیاری از افراد به این زمینه باور ندارند. حتی در داخل ترکیه کسانی هستند که به آن باور ندارند. این افراد چه کسانی هستند؟ آن‌هایی که از این جنگ نفع می‌برند. کسانی که از جنگ علیه مردم کُرد و کردستان سود می‌برند، چه در داخل و چه در خارج کشور، نیروهای زیادی هستند که نمی‌خواهند صلح برقرار شود و مسئله کُرد حل گردد. به همین دلیل، این بخش‌ها که مخالفند، علاوه بر طرف‌های کُردی بیشتر در داخل ساختار دولت ترکیه هستند. همان‌طور که می‌بینیم، «دولت باغچه‌لی» رئیس حزب حرکت ملی (MHP) این را فهمیده و می‌خواهد علاوه بر همه احزاب شونیست تُرک، بقیه نیز همین را بشنوند و بپذیرند. اکنون چه کسانی مانع ایجاد می‌کنند؟ دولت ترکیه، حزب عدالت و توسعه (AKP) و اردوغان. موانع هم در همین محدوده است. چه کسانی هستند؟ آن‌هایی که در این جنگ منافع دارند و نمی‌خواهند جنگ پایان یابد. برای این منظور، باید مبارزه کرد تا دیدگاه آنها تغییر یابد.
با وجود اقداماتی که عبدالله اوجالان در زمینه عملی انجام داده، سیستم شکنجه و سرکوب علیه او را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
بدون شک انزوا از گذشته تا به حال ادامه دارد، ۲۶ سال است که به مرحله‌ای رسیده که باید به آن پایان داده شود. هم قوانین بین‌المللی و هم معیارهای حقوق بشر کاملاً در برابر این انزوا قرار دارند. اگر می‌خواهی انسانی با خود صلح به همراه داشته باشد، باید او را رها کنی یا آزاد بگذاری. در تاریخ مانند نلسون ماندلا و گاندی و دیگران، به همین شیوه آزاد شدند تا توانستند با مردم و جنبش‌ها صحبت کنند. بنابراین، نیاز به تغییر دیدگاه وجود دارد.
اگر دولت ترکیه تا امروز چنین نکرده، کمبودی بزرگ است. در این مورد برخی اقدامات ضعیف انجام شده‌اند؛ مثل دیدار با چند رفیق زندانی، خانواده‌ها و هیئت دم پارتی. مثلاً دبیرخانه تأسیس کرده اند و رئیس آن می توانست بهتر فعالیت کند، اما کافی نیست. اقدامات انجام‌شده تاکنون بر اساس خواسته‌های آن‌هاست، نه خدمت به هدف مشترک. ما این را نه به عنوان مردم، نه سازمان و نه حزب قبول نداریم. باید اوجالان بتواند آزادانه با مردم کُرد و همه ارتباط داشته باشد. مسئولیت این امر نمی‌تواند بر دوش اوجالان باشد و نه می‌تواند با این وضعیت ادامه یابد. اگر او آزاد باشد، می‌تواند فعالیت‌های زیادی انجام دهد.
برای پایان دادن به سیستم شکنجه و سرکوب علیه اوجالان، چه نوع فشاری باید بر دولت ترکیه وارد شود؟
از روزی که توطئه بین‌المللی علیه اوجالان آغاز شده است، مردم کُرد پیوسته فعال بودند و تاکنون هم آرام نشده‌اند. مثلاً ارتباطی با وکیل نلسون ماندلا داشتیم که به ما هشدار داد و گفت: «اگر فعالیت نداشته باشید و ساکت باشید، باعث فراموش شدن رهبرتان و خودتان خواهید شد.» به همین دلیل، تلاش‌های داخل و خارج کشور افزایش یافت، آنچه امروز می‌بینیم، نتیجه مقاومت مردم و گریلا و مقاومت در فعالیت‌های اجتماعی، سیاسی و دیپلماتیک کُردهاست. اگر ما ضعیف و ساکت شویم، آن زمان دولت ترکیه به خواست خود رفتار خواهد کرد. باید این مقاومت ادامه یابد. اکنون یکی از این فعالیت‌ها کمپینی بین‌المللی است با عنوان «می‌خواهم با عبدالله اوجالان گفت‌وگو کنم»، که طبق آنچه شنیده‌ایم، ۳۹ نفر شامل اساتید، آکادمیسین‌ها و سیاست‌مداران برجسته بین‌المللی خواهان گفت‌وگو با اوجالان هستند. در نهایت این افراد خواهند گفت: «یا راست می‌گویی یا دروغ.» و این فعالیت‌ها نباید متوقف شوند، زیرا اگر نه، دست دشمن در برابر اوجالان باز می‌ماند.
به نظر شما، آیا در درون دولت ترکیه عواملی وجود دارند که مانع اجرای گام‌های عملی می‌شوند؟ اگر چنین عواملی وجود دارند، دلایل سیاسی آنها چیست؟
عوامل بسیاری در درون دولت ترکیه وجود دارند که مانع‌تراشی می‌کنند. از نظر اقتصادی، طبقات ثروتمند و سرمایه‌داران هستند که از این موانع سود می‌برند. برای مثال، امروز این همه سرباز تُرک در کردستان مستقرند، اما کسانی که به این سربازان نان می‌دهند، نمی‌خواهند این سربازان آنجا را ترک کنند تا مبادا کارخانه نانشان تعطیل شود. این فقط یک مثال کوچک بود. قاچاقچیان، فروشندگان اسلحه نیز هستند. همچنین درون ترکیه نوعی الیگارشی وجود دارد و افرادی چون اردوغان به بالای قدرت رسیده‌اند. حالا این افراد چطور می‌خواهند عقب‌نشینی کنند؟ وجود کُردها انکار شده و با ذهنیتی که می‌گوید «کرد تروریست است، باید کردها را بکشیم»، در پی تغییر هستند یا می‌خواهند تاریخی را تغییر دهند. به نقطه‌ای رسیده‌اند که اگر کسی یک آهنگ کُردی بخواند، او را می‌گیرند و می‌کشند. یعنی پذیرش مردم کُرد و زندگی مشترک با آنها برایشان سخت است. بر اساس همین ذهنیت نژادپرستانه حزب تشکیل داده‌اند. برای همین نیز موانع فراوانی وجود دارد و طبیعتاً مبارزه بیشتری لازم است. مردم کُرد از طریق سازماندهی خود، از طریق دم پارتی خانه‌به‌خانه، روستابه‌روستا، شهربه‌شهر در حال سفرند تا بفهمانند صلح چه مزایایی می‌تواند به همراه داشته باشد. در نهایت حقیقت پیروز خواهد شد. حقیقت چیست؟ صلح و جامعه‌ای دموکراتیک.
آیا جامعه بین‌المللی را در روند مانع‌تراشی یا تسهیل این فرایند مسئول می‌دانید یا نه؟ برای پایان‌دادن به انزوا و احترام به روند دموکراتیک، نقش نیروهای بین‌المللی چیست؟
نیروهای بین‌المللی بسیاری وجود دارند. حالا چرا در خاورمیانه هستند؟ نه از حالا، بلکه صدها سال است که برای منافع خود در خاورمیانه هستند. تجارت خود را تقویت می‌کنند، اسلحه می‌فروشند و فرهنگ خود را اشاعه می‌دهند. بنابراین جامعه‌ای آزاد که خودش راه خود را برود، نمی‌خواهند. نمی‌خواهند دشمنی نیز کنند، پس چه می‌کنند؟ برخی امور جوامع را با مانع روبرو می‌کنند. چرا PKK را در فهرست تروریستی قرار دادند؟ به‌خاطر منافعشان با دولت ترکیه. حال دولت ترکیه به انگلستان و آمریکا می‌رود و می‌گوید: «پ‌ک‌ک تروریست است». مگر PKK علیه انگلستان یا آمریکا عملیات تروریستی کرده؟ نه… پس چرا تروریست است؟ به خاطر منافع مشترک با دولت ترکیه. بنابراین نیروهای بین‌المللی روابط خود با کُردها و سایرین را بر اساس منافع خود تنظیم می‌کنند. مهم‌ترین نکته این است که نیروهای بین‌المللی خود وارد مسئله نمی‌شوند بلکه به طرف دیگری کمک می‌کنند، دیگری را وامی‌گذارند. یکی را پیش می‌برند، دیگری را عقب نگه می‌دارند. آنچه از منظر اجتماعی مهم است، این است که ما آگاه باشیم. باید بدانیم همه اقدامات آنها در جهت منافع خودشان است، نه در جهت منافع ما. اگر این را درک نکنیم، مشکلات‌مان هم حل نخواهد شد.
متأسفانه در این زمان نیز وضعیت همین است. برخی نیروهای بین‌المللی می‌خواهند آرامش در خاورمیانه برقرار شود، چون می‌خواهند خطوط نفتی خود را عبور دهند و مسیر تجارت را باز کنند. همه این مسیرها از کُردستان می‌گذرد و چون پروژه‌هایشان متوقف مانده، خواهان حل مسئله هستند. برخی دیگر از آنها نمی‌خواهند مسئله حل شود، آنها از طریق همین جنگ‌ها اسلحه می‌فروشند و چیزهایی که می‌خواهند، اکنون برایشان در دسترس است. مثلاً اتحادیه اروپا قوانین خاص خود را برای حقوق بشر و مردم خود دارد که دموکراسی را پیش می‌برد. حالا ما می‌خواهیم آن معیارها را برای ما هم بپذیرند. برای مردم کُرد، مردم تُرک، مردم عرب و دیگران. از روزی که صدای صلح بلند شد، این تبدیل به یک نبرد ویژه در عرصه اخلاقی شد. در رسانه‌های دیجیتال مانند ارتشی علیه این فراخوان کار می‌کنند. این‌ها چه کسانی هستند؟ کسانی که در این جنگ منافع دارند و نمی‌خواهند صلح برقرار شود. اکنون در آنجا نیز مبارزه‌ای در جریان است. برخی نیروهای بین‌المللی می‌پذیرند، برخی نمی‌پذیرند. به همین دلیل از ما خواسته شده است که با نهادها ارتباط بگیریم تا بتوانند مسئله را درک کنند. امیدواریم در آینده نتایج بهتری حاصل شود.
در مورد روند و اهمیت احترام به حقوق سیاسی و انسانی عبدالله اوجالان و مردم کُرد، پیام شما به دولت ترکیه چیست؟
نه که ما بگوییم، خود دولت ترکیه می‌گوید تاکنون میلیاردها دلار در این جنگ از بین رفته است. امروز این همه ثروت‌های ترکیه و کردستان غارت شده، حالا به مرحله‌ای رسیده‌اند که مردم ترکیه از سطل‌های زباله غذا درمی‌آورند. این‌ها نتیجه جنگ با کُردهاست. امروز در کردستان حدود ۴ تا ۵ هزار روستا سوزانده شده و نابود شده‌اند. این روستاها همگی تولیدات خود را به ترکیه می‌دادند. حالا دولت ترکیه مجبور است گوشت را از خارج وارد کند. همه این گرسنگی‌ها نتیجه جنگ با کُردهاست. از زمان معاهده لوزان تا حالا صد سال می‌گذرد، چه چیزی از این جنگ عایدشان شده؟ هزاران نفر از ما کشته شدند و حالا خود می‌گویند که آنها نیز ۶۰ هزار کشته داده‌اند. می‌گویند: «در این جنگ ۲ تریلیون دلار خرج کردیم»، برای چه؟ فقط برای اینکه کُردها آزاد نشوند و در بند آنها باشند. خود اوجالان این واقعیت را در تحلیل‌هایش، در بیانیه‌هایش بیان کرده است. باید فکر کنند که چه چیزی لازم است. صلح، برادری و آرامش لازم است، باید آن را تحقق بخشند و بیایند این کار را با هم انجام دهیم.
نگاه شما به مواضع داخلی و کردستانی در برابر تأخیر این روند چگونه است؟ برای پیشبرد آن، چه گام‌هایی باید برداشته شود؟
وقتی اوجالان این گام را برداشت، به‌طور کلی احزاب کُردی به وضوح آن را تأیید کردند و همگی دیدگاه مثبتی داشتند. به همین دلیل نود درصد از کردها از این گام حمایت کردند و هر کاری از دستشان بر می‌آمد انجام دادند. آن‌هایی که این گام را تایید نکردند، کسانی هستند که برای منافع خود با دشمنان در ارتباطند یا تحت تأثیر افکار متفاوت هستند. ولی این‌ها نیز به‌تدریج به سمت ما خواهند آمد. برخی نیروها و جناح‌های بین‌المللی نیز هستند. آنها هم مجبورند افکارشان را تغییر دهند. حالا بیایید درباره سوریه صحبت کنیم؛ هنگامی که می‌گوییم بگذارید ما و رهبران دمشق مشکلات موجود را حل کنیم. می‌روند به داعش کمک می‌کنند، به حکومت موجود کمک می‌کنند، برای چه؟ برای اینکه علیه ما باشند… چرا دست دراز می‌کنند؟ برای اینکه کُردها وجود نداشته باشند. اگر کُرد نباشد، راحت می‌شوند! ما امیدواریم که نیروهای بین‌المللی در این‌باره بیندیشند. قبلاً هم گفتیم که در موضوع دموکراسی معیارهایی که آنها برای خودشان می‌پذیرند، باید برای ما هم پذیرفته شوند. اما به‌خاطر منافع خودشان نباید این معیارها را از ما دریغ کنند. نباید منجر به این همه جنگ و این همه مرگ انسان‌ها شود. نباید این‌گونه شود. تا حالا همین بوده، ولی تا حدی هم حرکت‌هایی ایجاد شده، ولی هنوز به جایی نرسیده که کسی بخواهد صادقانه حمایت کند و واقعاً وارد میدان شود. ما امیدواریم که در آینده تغییرات بهتری روی دهد.
از دیدگاه شما، با وجود همه این چالش‌های بزرگ، فردا صدای صلح چگونه خواهد بود؟ نقش جامعه دموکراتیک و نیروهای آن چیست؟
فراخوان اوجالان موجب شد که بسیاری از مردم به وضوح با آن مواجه شوند. یعنی ذهن مردم باز شد و بسیاری به فکر افتادند. مثلاً برای کردهای کردستان سوریه اتحاد ایجاد شد. من باور دارم که این اتحاد در کردستان هم ایجاد خواهد شد. پیشنهادهای اوجالان برای این منظور هم موجود است. اوجالان می‌گوید «بگذار KCK و KNK یکی شوند، بگذار مسعود بارزانی در پیش باشد و تحت نظارت او این کارها پیش رود.» این به نفع همه کردهاست… این برای تمام نیروهای دموکراتیک است. زمانی که کسیبا خود روراست باشد و خود را گول نزند؛ اگر دموکراسی می‌خواهی، این راهش است، اگر برابری می‌خواهی، این راهش است. لطفاً بیا… با خود روراست باشید. این همه برای ماست. برای نیروهای بین‌المللی نیز؛ آن‌هایی که می‌گویند «آزادی، برابری، دموکراسی»، باید از این موارد برای ما هم حمایت کنند. بر عهده ماست که تلاش کنیم، متحد شویم تا بتوانیم در سطح بین‌المللی تأثیر بگذاریم، تا بر سیاست دولت‌ها اثر بگذاریم. باید بدانیم که صاحب این سرزمین هستیم، اگر منافع خود را داریم، باید بتوانیم منافع‌مان را نیز حفظ کنیم. هم منفعت، هم اصول. اگر همه این‌ها تحقق یابند، من باور دارم که شرایط بهتر خواهد شد.
برای پایان‌دادن به سیاست انزوا و ادامه روند گفت‌وگو و صلح، آیا پیام‌ها و درخواست‌های دیگری از دولت ترکیه یا جامعه بین‌المللی دارید؟
بیش از صد سال است که جنگ در خاورمیانه ادامه دارد و هنوز هم خاتمه نیافته. پیام اوجالان برای پایان این جنگ است. از همه می‌خواهیم که از پیام اوجالان حمایت کنند. قبل از هر چیز باید نیروهای بین‌المللی بفهمند که صاحب این اندیشه و فلسفه باید آزاد باشد تا بتواند فعالیت کند. این همه سال است که در حال مبارزه است، اندیشسه و فلسفه‌ای پدید آمده، پیروان خود را دارد، سازمان خود را دارد، تا یاد بگیرند و آن را بسازند. از همه می‌خواهیم، از کسانی که می‌خواهند صلح در خاورمیانه برقرار شود. این مسئله بدون هزینه حل نمی‌شود… ببینید از سال ۱۹۲۳ و معاهده لوزان تاکنون خاورمیانه در نتیجه حل‌نشدن مسئله کُرد در آتش است. امروز راه و مسیر آن مشخص است و مردم آماده‌اند که آن را اجرا کنند. برای شرایط خاورمیانه، آزادی، برابری و پیشرفت ضروری است. کسانی که می‌خواهند صلح در خاورمیانه تحقق یابد، باید با هم این موارد را عملی کنیم. هنوز هم کسانی هستند که می‌گویند «درست است»، اما وقتی پای عمل به میان می‌آید، عقب‌نشینی می‌کنند.
نظر شما