کردپرس- امروز سالگرد فاجعه جنگی بزرگ و وحشتناکی است که در هفتم تیر ماه ۱۳۶۶، در شهر مرزی سردشت (واقع در استان آذربایجان غربی) اتفاق افتاد. فاجعه بمباران شیمیایی مهیبی که حدود نیمی از جمعیت هفده هزار نفری شهر را زخمی و مصدوم کرد و بیش از یکصد نفر از اهالی شهر شهید شده (و متاسفانه با احتساب تعداد جانبازان شهید شده، اکنون آمار شهدای آن حمله ددمنشانه و خونبار به حدود ۱۳۰ نفر رسیده است) و همه خانواده‌ها به نوعی، داغدار و عزادار و گرفتار درد و رنج شدند.

هر چند میزان خسارات جانی و مالی و آلام وارده بر مردم مظلوم سردشت، تبعات منفی آن حمله وحشیانه بر زندگی مردم و تاثیرات روحی و روانی آن بر نسل‌های بعدی، بسیار زیاد و سنگین است و اکثرا غیرقابل جبران است ولی مردم غیور و سختکوش سردشت با حفظ روحیه سلحشوری و آزادگی و با اراده آهنین و مصمم خویش، تلاش نمودند که روحیه صلح طلبی و مهربانی را حفظ کنند و در طی سالیان گذشته، نهادهای مردمی (نظیر بنیاد توسعه صلح و دوستی) سعی کردند که با برگزاری مراسم یادبود و بزرگداشت و همچنین برگزاری همایش و وبینارهای علمی مختلف و تولید محتوا و اطلاع رسانی آن، بسترسازی کنند برای ترویج و تحکیم صلح و دوستی تا از تکرار چنین فاجعه غم انگیز، هولناک و خسارت باری پیشگیری شود.

بخشی از اقدامات مردم سردشت و جوایزی که در طی این مدت دریافت کرده اند، عبارتند از:

- راه اندازی کمپین ملی "مهربانی‌های کوچک"

-ایجاد گروه فعالان محیط زیستی "بلوطبانان پا به رکاب"

-  اقدام برای تاسیس "موزه صلح" در شهر سردشت تا عبرتی برای جهانیان باشد

-  میزبانی از شخصیت های علمی و فرهنگی برجسته داخلی و خارجی در مناسبت‌های مختلف

- دریافت جایزه رتبه اول بخش جوانان در رویداد "انرژی گلوب ایران" با معرفی پروژه "آموزش صلح و صلح سازی" کنشگران صلح و محیط زیست سردشت با امضای دختر آقای گاندی و رئیس بنیاد انرژی جهانی (Global Energy Foundation)

- دوبار دریافت جایزه صلح و محیط زیست کشور

-دریافت جایزه مهرگان علم، جایزه دکتر معین و برگزیده شدن بعنوان چهره ملی کشور

-دریافت تقدیرنامه از معاون وزیر ورزش و جوانان

جالب است که در ورودی شهر سردشت این پیام نصب شده بود: "به میعادگاه صلح جهانی، خوش آمدید" و در تابلوی ورودی شهر و برای عرض خیر مقدم، متن ذیل ذکر شده است: "به سردشت، شهر صلح و مهربانی خوش آمدید"

 اخیرا یکی از فعالان مدنی و محیط زیستی شهر سردشت، ایده جالبی را مطرح نموده اند جهت استفاده از ظرفیت گردشگری (بخصوص اقامتگاه‌های بومگردی) برای ترویج و تحکیم فرهنگ صلح، مهربانی و دوستی و نهادینه شدن آن در بین مردم و در بین اقوام مختلف و حتی در بین کشورهای دیگر (بخصوص کشورهای دوست و همسایه). بنظر میرسد که ایده بسیار خوب و موثری است و اقدامی چند بُعدی است زیرا دارای ابعاد مختلف فرهنگی، اجتماعی، نهادی، اقتصادی، محیط زیستی، سیاسی و امنیتی است.

توسعه گردشگری هم سبب درآمدزایی و رونق کسب‌وکارهای محلی (همچنین کاهش بیکاری و آسیب‌های اجتماعی ناشی از آن) و بهبود معیشت مردم محلی می شود و هم سبب تقویت دوستی و روابط حسنه و تعامل مثبت در بین مردم محلی (میزبان) و گردشگران (مهمان) می شود.

توسعه گردشگری پایدار، مسئولانه، حق محور و اجتماع مبنا (Community Based Tourism) می تواند سبب بسترسازی برای استقرار صلح پایدار شود. (به قول معروف: از دل برود هر آنکه از دیده برفت!)

صلحی که ابعاد مختلفی داشته و شامل موارد ذیل می شود:

۱- تقویت روحیه همدلی، مسئولیت پذیری، مشارکت و انسجام اجتماعی در بین اعضای جامعه محلی (تقویت سرمایه اجتماعی و تیم سازی و انجام کارهای گروهی و مشارکتی)

۲- صلح و دوستی با جامعه میزبان و احترام گذاشتن به فرهنگ، آداب و رسوم، قواعد عرفی و حفظ هویت آنها و تلاش برای یادگیری از آنها (بر اساس اصول و مبانی " گردشگری تجربه گرا").

۳- صلح و آشتی با طبیعت و محیط اطراف (احترام به حیوانات و گیاهان و احتراز از تخریب منابع طبیعی و محیط زیست) و رعایت اصول و مبانی بهداشت و پاکیزگی محیط (گذاشتن ردپای کمتر در طبیعت و مدیریت پسماند).

۴- صلح و مهربانی و دوستیابی در بین گردشگران و تبادل فرهنگی در بین آنها و تقویت روابط حسنه

۵- احیای مراسم آئینی و سنتی، برگزاری جشنواره‌های مختلف و استفاده از هر فرصتی برای گفتگو در باره صلح و دوستی و مسئولیت همگانی برای حفظ و ارتقای آن (جریان سازی و گفتمان سازی در حوزه صلح و همدلی و مهربانی و دوستی)

۶- مطمئنا توسعه گردشگری و افزایش شور و شوق زندگی و رفت و آمد در منطقه، به حفظ امنیت و تداوم آرامش، آشتی و صلح کمک می کند (البته به شرط رعایت کامل اصول و ضوابط و استانداردهای گردشگری پایدار).

 امید است با افزایش آگاهی عمومی و مساعدت دولت و تسهیل فرآیند اخذ مجوز و اعطای تسهیلات بانکی برای توسعه گردشگری (بخصوص اقامتگاه‌های بومگردی) بستر مناسب برای توسعه گردشگری پایدار فراهم شده و به ابعاد فرهنگی، اجتماعی و نهادی گردشگری، بیش از پیش، توجه شود.