به گزارش کردپرس، جمیل بایک، رئیس مشترک KCK، با اشاره به پیمان لوزان و روند تاریخی انکار کردها، گفت ترکیه اکنون به عبدالله اوجالان رهبر در بند PKK و کردها نیازمند شده است. او در گفت‌وگویی با روزنامه ینی یاشام، ضمن تشریح نقش استراتژیک اوجالان و تحولات تاریخی PKK، تأکید کرد که این جنبش با اتکا به نیروی درونی خود و تغییرات مداوم توانسته به حیات خود ادامه دهد و مردم کرد را از نابودی نجات دهد.

جمیل بایک در این مصاحبه گفت عبدالله اوجالان همه تلاش خود را برای خلق یک ملت آزاد و مقاوم به‌کار گرفته و چنین مبارزه‌ای در جهان کم‌نظیر است. او تأکید کرد:
«کردستان تنها اشغال نشده بود بلکه همه چیزش از دست رفته بود و در آستانه نابودی کامل قرار داشت. اوجالان رهبری، سازماندهی و سبکی متناسب با چنین شرایطی را ایجاد کرد و مردمی پراکنده و بی‌اعتماد به خود را به سطح یک ملت ارتقا داد. همین رویکرد را بعدها در مسئله زنان نیز پیاده کرد، زیرا وضعیت زنان حتی از وضعیت جامعه کردی بدتر بود. اوجالان دریافت که آزادی واقعی کردها از مسیر آزادی زنان می‌گذرد و به همین دلیل مبارزه برای آزادی زنان را در اولویت قرار داد.»

بایک با اشاره به تغییرات استراتژیک اوجالان گفت:
«این تغییرات تازه نیست. اوجالان در سال ۱۹۹۳ با اعلام آتش‌بس رویکرد حل سیاسی و دموکراتیک را جایگزین کرد. حتی تورگوت اوزال، رئیس‌جمهور وقت ترکیه، به این نتیجه رسیده بود که ادامه سیاست‌های نظامی، کشور را دچار خسارات سنگین خواهد کرد و تصمیم داشت گام‌هایی برای حل مسئله بردارد. اما نیروهای مخالف روند صلح را متوقف کردند. این جنبش از آغاز بر تغییر و تحول مستمر تکیه داشته و همین امر باعث تداوم حیات آن شده است؛ در حالی‌که بسیاری از جنبش‌ها از بین رفته‌اند، پ.ک.ک به دلیل این رویکرد پابرجاست.»

بایک با انتقاد از سیاست‌های کنونی ترکیه گفت:
«حاکمان ترکیه فهمیده‌اند که سیاست‌های‌شان شکست خورده است و ادامه این مسیر به بحران‌های بزرگ‌تر می‌انجامد. تحولات خاورمیانه نیز آن‌ها را به این نتیجه رسانده است که بدون رابطه با کردها و کسب حمایت آن‌ها، سرنوشتی مشابه امپراتوری عثمانی در انتظارشان خواهد بود. همان‌گونه که مصطفی کمال با برقراری روابط با کردها و شوروی توانست در لوزان موفق شود، امروز نیز مجبور به اتکا به کردها و رهبری اوجالان شده‌اند. آن‌ها می‌خواستند اوجالان را به فراموشی بسپارند و پروژه نابودی کردها را تکمیل کنند، اما حالا به او و کردها نیازمند شده‌اند؛ از ایدئولوژی انکار و نابودی به تایید موجودیت رسیده‌اند.»

بایک درباره منابع قدرت PKK گفت:
«برخی می‌پرسند PKK از کجا قدرت می‌گیرد؟ پاسخ روشن است؛ PKK از هیچ‌کس قدرت نمی‌گیرد. نیروی آن از ایدئولوژی، فلسفه و اصول خودش می‌آید. این جنبش خود را به آزادی متعهد کرده و سبک زندگی‌ای را که در خدمت این هدف نباشد، رد می‌کند. هم از موفقیت‌ها و هم از شکست‌ها برای تقویت خود بهره می‌گیرد. فلسفه نقد و خودانتقادی، این جنبش را از خطاها پاک می‌کند و زنده نگه می‌دارد. اوجالان هیچ‌گاه منتظر فرصت نبوده، بلکه خود فرصت‌ها و امکانات را خلق کرده است.»