به گزارش کرد پرس، سازمانی که باید قلب تپنده سیاست گذاری، بودجه ریزی و ریل گذار توسعه باشد، حداقل در ۲ سال اخیر به نهادی کم تحرک و حاشیه نشین بدل شده است؛ این سقوط صرفاً نتیجه اشتباهات یک فرد نیست؛ بلکه برآیند یک چرخه معیوب است، چرخه ای که در آن انتصاب های غیرتخصصی، بی تفاوتی نهادی و شخصی سازی سازمانی جایگزین عقلانیت توسعه ای شده اند.

کردستان، به عنوان استانی که سال هاست از محرومیت ساختاری و عقب ماندگی مزمن رنج می برد، بیش از هر زمان نیازمند یک سازمان مدیریت و برنامه ریزی مقتدر، علمی و مستقل است؛ اما آنچه امروز می بینیم، نهادی است که به جای تبدیل شدن به «مغز توسعه»، به «قفل توسعه» بدل شده است؛ خروجی های سازمان نه برنامه های عملیاتی اند و نه حتی نقشه های راهبردی؛ آنچه تولید می شود بیشتر یادآور صورتجلسه های اداری بی جان است تا سندهای توسعه ای.

واقعیت این است که فقدان شفافیت و پاسخگویی، سازمان را از کارکرد اصلی اش تهی کرده است؛ وقتی مدیران به جای گزارش دهی عمومی درباره دلایل افت رتبه و برنامه اصلاحی، ترجیح می دهند سکوت کنند یا آمارها را پنهان کنند، اعتماد عمومی نابود می شود؛ اعتماد، سرمایه ای است که اگر از دست برود، هیچ بودجه و هیچ سندی نمی تواند خلأ آن را پر کند.

نکته خطرناک تر این است که این فرسایش نهادی فقط یک عقب ماندگی آماری نیست؛ بلکه در عمل باعث می شود کردستان در رقابت ملی برای جذب اعتبارات، سرمایه گذاری و اجرای طرح های کلان، به بازنده همیشگی بدل شود؛ استانی که نیازمند نگاه ویژه و تخصیص منابع هدفمند است، اکنون با مدیریتی مواجه است که حتی در دفاع از سهم استان ناکام می ماند.

راه برون رفت از این وضعیت، صرفاً تغییر افراد نیست؛ بلکه بازسازی اعتماد، شفافیت در عملکرد و بازگشت به رویکرد علمی در برنامه ریزی است؛ سازمان مدیریت باید از یک حیاط خلوت اداری، دوباره به مغز متفکر توسعه استان تبدیل شود؛ این کار مستلزم کنار گذاشتن حلقه های بسته، باز کردن درهای سازمان به روی دانشگاهیان، کارشناسان مستقل و بخش خصوصی و ایجاد نظام پاسخگویی روشن است.

کردستان به یک سازمان مدیریت و برنامه ریزی زنده نیاز دارد؛ نه نهادی خسته و منفعل؛ توسعه این استان در گرو آن است که برنامه ریزی دوباره از حالت نمایشی و روزمره خارج شود و به معنای واقعی کلمه «موتور محرک» سیاست گذاری شود؛ در غیر این صورت، رتبه های ۳۰ و ۳۱ تنها اعداد نیستند، بلکه نماد سقوط نهادی خواهند بود که می توانست امیدبخش آینده باشد اما خود به مانعی بر سر راه آن بدل شده است.

یادداشت: سروش حبیبی راد