خبرگزاری کردپرس _ ترمینال شهید کاویانی کرمانشاه، که به‌عنوان بزرگ‌ترین پایانه مسافربری غرب کشور شناخته می‌شود، این روزها بیش از آنکه نمایانگر ظرفیت‌های ارتباطی و گردشگری استان باشد، به تصویری نگران‌کننده از افت کیفیت خدمات عمومی و فقر سیاست‌گذاری شهری بدل شده است.

وقتی گذرم به این ترمینال افتاد، با صحنه‌هایی همراه بود که به‌سختی می‌توان آن را با استانداردهای یک کلانشهر هم‌ردیف دانست. سرویس‌های بهداشتی کاملاً فرسوده و غیربهداشتی، ورودی نامعمول باجه‌مانند برای دریافت پول از مسافران، فقدان کامل فضاهای رفاهی، نبود رستوران استاندارد یا حتی محوطه‌ای مناسب برای استراحت مسافران و زائران، مجموعه‌ای از ناکارآمدی‌هایی را رقم زده‌اند که فراتر از یک ایراد اجرایی، به ضعف عمیق در ساختار راهبری و تصمیم‌سازی شهری بازمی‌گردد.

مسأله از آنجا بغرنج‌تر می‌شود که بدانیم این ترمینال در جنب ساختمان استانداری کرمانشاه واقع شده است؛ یعنی در چشم نهاد عالی اجرایی استان. با این حال، به نظر می‌رسد هیچ نظارت مؤثر، برنامه بازسازی یا حتی دغدغه‌ای از سوی مسئولان نسبت به این فضا وجود ندارد.

از منظری راهبردی، پایانه‌های ورودی شهرها، نخستین نقاط مواجهه مسافر با کالبد شهری، فرهنگ عمومی و میزان احترام به کرامت انسانی هستند. وقتی زائر کربلا یا گردشگر داخلی در بدو ورود با فضایی بی‌نظم، آلوده و غیراستاندارد روبرو می‌شود، قضاوت او نه فقط درباره ترمینال، بلکه درباره کل شهر شکل می‌گیرد. چنین وضعیتی، تضاد آشکاری با ادعای کرمانشاه در جایگاه «دروازه کربلا» دارد.

این وضعیت در شأن مردم کرمانشاه، با پیشینه‌ای عمیق در فرهنگ مهمان‌نوازی و میزبانی از زائران و مسافران، نیست. چنین غفلتی نه‌فقط توهینی به شخصیت شهری ما، بلکه تهدیدی برای آینده اقتصادی شهر نیز هست؛ شهری که برای بقا در میدان رقابت‌های منطقه‌ای، ناگزیر از تقویت زیرساخت‌های گردشگری و خدمات شهری‌ است.

سؤال کلیدی اینجاست: شورای شهر کرمانشاه و شهرداری چه اولویت‌هایی را دنبال می‌کنند؟ در حالی که طرح‌های غیرضروری، المان‌سازی‌های نمایشی و پروژه‌های تبلیغاتی در دستور کار قرار دارند، یکی از مهم‌ترین گره‌های عملکردی شهر، یعنی پایانه‌ای پررفت‌وآمد، سال‌هاست به حال خود رها شده است.

ترمینال کاویانی، نماد یک مسأله گسترده‌تر است: بی‌توجهی به فضاهای عمومی، نادیده‌گرفتن کرامت انسانی، و فقدان چشم‌انداز مشخص برای توسعه شهری. اگر در بازنگری این سیاست‌ها تجدیدنظر نشود، کرمانشاه نه‌تنها از فرصت‌های پیشِ‌رو در حوزه گردشگری و زائرپذیری باز می‌ماند، بلکه روزبه‌روز بیشتر در دام عقب‌ماندگی و بی‌اعتمادی عمومی فرو خواهد رفت.