به گزارش کردپرس، شهرداری کلان‌شهر آمد (دیاربکر) با همکاری اداره خدمات سالمندان و افراد دارای معلولیت، کنفرانسی با عنوان «صلح و جامعه دموکراتیک برای افراد دارای معلولیت» در مرکز کنگره‌ی چاند آمد برگزار کرد. در این نشست، اعضای انجمن‌های معلولان، فعالان حقوق بشر، سیاستمداران حزب دموکراسی و برابری خلق‌ها (دم پارتی)، HDP و فعالانی از جنبش زنان آزاد (TJA) از جمله صباحات تونجل حضور داشتند.
در ابتدای برنامه، ویدیویی از سخنرانی‌های سِری ثُریا اُندر درباره صلح پخش شد. سپس دوغان خاتون، شهردار دیاربکر، با اشاره به وجود ۱۰ میلیون فرد دارای معلولیت در ترکیه، بر اهمیت سیاست‌گذاری عادلانه برای این گروه تأکید کرد.
در اولین پنل، زینب اودونجو، نماینده باتمان از دم پارتی، با اشاره به آثار روانی و اجتماعی جنگ در خاورمیانه و کردستان گفت: «در دوره‌ای هستیم که امید به صلح در حال شکل‌گیری است. صلح یعنی تخصیص بودجه نه به جنگ، بلکه به ویلچر، وسایل توانبخشی و اشتغال افراد دارای معلولیت. جامعه دموکراتیک، افراد دارای معلولیت را به عنوان تصمیم‌گیرندگان به رسمیت می‌شناسد.»
خدیجه بتول چلبی، از سخنگویان کمیسیون معلولان دم پارتی، بر نقش فعال افراد دارای معلولیت در گفتمان صلح تأکید کرد و گفت: «اگر می‌خواهید موضعی در برابر جنگ داشته باشید، باید برای حقوق افراد دارای معلولیت نیز صدای خود را بلند کنید.»
در ادامه، اُزلم قارا از کمیسیون معلولان اتحادیه وکلا، درباره موانع دسترسی افراد دارای معلولیت به عدالت سخنرانی کرد.
تونجل: صلح باشد، ما هم زنده‌ایم
در بخش بعدی، صباحات تونجل، از چهره‌های شناخته‌شده جنبش زنان آزاد (TJA) و از فعالان پیشرو در حوزه حقوق سیاسی و اجتماعی، با نگاهی انتقادی و تحلیلی به رابطه میان صلح، مشارکت اجتماعی و جایگاه افراد دارای معلولیت پرداخت و گفت: «اگر از روند صلح سخن می‌گوییم، باید بدانیم که این روند بدون حضور فعال و معنادار افراد دارای معلولیت ممکن نیست. صلح، یک قرارداد امنیتی صرف نیست؛ صلح یعنی ایجاد فضایی که در آن همه بتوانند زندگی کنند، دیده شوند، و تأثیر بگذارند. بنابراین مشارکت افراد دارای معلولیت، نه امری نمادین بلکه یک ضرورت سیاسی است.»
تونجل با تأکید بر لزوم تغییر در بنیان‌های فکری جامعه افزود: «مشکل اصلی در بسیاری موارد نه در بدن که در ذهن ماست. ما با نوعی از نگاه معلول‌کننده رشد کرده‌ایم؛ نگاهی که فرد دارای معلولیت را نه به‌عنوان یک انسان کامل، بلکه به‌عنوان باری بر دوش خانواده و جامعه می‌بیند. هنوز بسیاری از خانواده‌ها فرزندان معلول خود را پنهان می‌کنند، نه‌فقط از خیابان، که حتی از اتاق پذیرایی خانه‌شان. این نگاه، بخشی از ذهنیتی است که باید تغییر کند.»
او با نقد ساختارهای حاکم گفت: «سرمایه‌داری آنچه را که با منطق بهره‌وری‌اش جور درنمی‌آید، نادیده می‌گیرد یا حذف می‌کند. افراد دارای معلولیت، از نگاه این سیستم، خارج از چرخه‌ی مصرف و تولید تعریف می‌شوند، و به همین دلیل طرد می‌گردند. این نگاهی است که نه‌تنها از طریق رسانه و تبلیغات، بلکه از طریق سیاست‌های رسمی نیز بازتولید می‌شود.»
تونجل در ادامه به شرایط سیاسی سال‌های اخیر نیز پرداخت و تأکید کرد: «از سال ۲۰۱۵ به این‌سو، فضای سیاسی و اجتماعی در ترکیه به‌شدت سرکوبگر شده است. سیاست‌های فاشیستی نه‌فقط مخالفان را حذف، بلکه روح جامعه را نیز فرسوده کرده‌اند. اما ما تجربه‌ی سازمان‌یافته داریم، ریشه داریم، و می‌دانیم چگونه از دل بحران راه بسازیم. دوران جدید را باید خودمان خلق کنیم؛ نه با ادامه دادن ذهنیت کهنه، بلکه با نگاهی نو، مشارکتی و رادیکال.»
او بر ضرورت عینیت‌بخشیدن به نظریات عدالت‌خواهانه تأکید کرد: «اگر از جامعه‌ای دموکراتیک، اکولوژیک و مبتنی بر آزادی زنان حرف می‌زنیم، باید آن را به زبان سیاست عملی، طرح و برنامه، بودجه و اولویت ترجمه کنیم. نباید بگذاریم واژه‌ها در شعار باقی بمانند. افراد دارای معلولیت، با هر نوع محدودیت فیزیکی یا ذهنی، بخشی جدانشدنی از این جامعه‌اند. صلح اگر قرار است واقعی باشد، باید به ما هم اجازه تنفس بدهد.»
تونجل در پایان گفت: «تغییر نگاه جامعه به افراد دارای معلولیت یک پروژه‌ی بلندمدت است، اما از همین حالا باید آغاز شود. ما به سیاست‌ورزی نیاز داریم؛ سیاستی که از پایین بجوشد، رادیکال، مشارکتی و مؤثر باشد. این تغییر، فقط وظیفه‌ی فعالان معلول نیست؛ مسئولیتی است که بر دوش همه‌ی ماست.»
کنفرانس پس از سخنرانی‌ها با گفت‌وگوی شرکت‌کنندگان و بخش پرسش و پاسخ به پایان رسید.
نظر شما